Um manngæsku Gamla Nóa...

Var að syngja fyrir dótturina í kveld. Söng Gamla Nóa og sú stutta lét útburðarvæl föður síns lítið á sig fá en vonaði sennilega að móðir hennar ætti næsta leik.

Var að spá í karaktereinkennum Gamla Nóa og hverjum hann hafi ekki verið velviljaður.

Gamli Nói, gamli Nói

Guðhræddur og vís

mikils háttar maður

mörgum velviljaður

Spurningin er því: Hverjir voru ekki í náðinni hjá Nóa?

Þar eð dóttirin er einungis fimm vikna slapp ég fyrir horn og þurfti ekki að útskýra þessa setningu...

Sennilega krefst hún svara einn dagin... 

 

Athugasemdir

[Hlynur Þór Magnússon, 17.1.2007 kl. 06:22]

Svona getur formið fjötrað andann, kæra Katanesdýr. Stuðlarnir krefjast þess að höfuðstafurinn sé emm.

 

Leyfi mér að leggja fram breytingartillögu þar sem bæði andi og form njóta sín:

 

Gamli Nói, gamli Nói, guðhræddur og vís. Mikils háttar maður, megavelviljaður ...

 

Hér eru tekin af öll tvímæli. Öllu meiri velvilji mun vandfundinn í íslenskum bókmenntum.

 

Minn söngferill var stuttur. Þar koma Sigrún þáverandi eiginkona mín og Erla dóttir okkar til sögunnar. Ekki þurfti ég að seilast um hurð til lokunnar í leit að textum, sbr. hið blíða ljóð Jóns Thoroddsens frá Reykhólum:

 

Sofðu, mín Sigrún
og sofðu nú rótt!
Guð faðir gefi
góða þér nótt!

 

En Sigrún sagði eitthvað á þessa leið: Elsku besti hættu þessu, ég er að reyna að sofna.

 

Eða þá hið fagra vöggukvæði Stefáns frá Hvítadal:

 

Erla, góða Erla.
Ég á að vagga þér.
Svíf þú inn í svefninn
í söng frá vörum mér.

 

En Sigrún sagði eitthvað á þessa leið: Æ, Hlynur minn, ég er að reyna að svæfa barnið.

 

Og þar sem ég er tillitssamur maður, þá hætti ég að mestu að syngja ljóð en fór að yrkja þau í staðinn. Og - einnig vegna þess að ég er tillitssamur maður, þá hefur fátt af þeim komið fyrir almenningssjónir.

 

[Þorvarður Ragnar Hálfdanarson, 18.1.2007 kl. 01:54]

Þetta bjargaði deginum. Það er huggun að vita að fleiri falin talent séu falin þarna úti.