Um útlit þeirra er nú til dags spila sígilda tónlist...

Það hefur ekki farið fram hjá aðdáendum sígildrar tónlistar að hin seinni ár virðist sem fallegra fólk hafi hneigst til flutnings slíkrar tónlistar eða það sem ólíklegra er, að útgáfufyrirtæki hampi hinum fallegu frekar...

Þetta virðist mér hafa verið meira áberandi á fjölunum og sem dæmi hefi ég á síðari árum séð föngulega listamenn á sviðinu s.s. Leilu Josefovicz, Leif Ove Andsnes, Hilary Hahn og Joshua Bell. Eru svo ótaldir aðrir sem ekki hafa drepið niður fæti í nánd við mig s.s. Hélène Grimaud, Roberto Alagna (og spúsa hans, Angela Gheorghiu) og Alison Balsom. Tímaritið Gramophone keppir nú að því er virðist við Cosmopolitan, Elle og Sports Illustrated í birtingu eggjandi mynda af föngulegum fljóðum og glæsisveinum. Þetta var öðruvísi er hún amma mín var að kynna mig fyrir klassískri tónlist gegnum gufuna og gamla grammófóninn en þá hlustuðum við á David Oistrakh, Wanda Landowska og Otto Klemperer. Ég er ekki viss um að nokkuð þeirra hefði verið í essinu sínu á sundbol eða grunnum buxum (nema kannski Klemperer í einni af maníunum sínum), enda birtust öngvar slíkar myndir af þeim í gljáblaðatímaritum.

Nú má svo sem segja að fegurð sé afstæð (sem hún auðvitað er) og það að ekki ætti að láta útlit listamanna skipta máli. Menn (og konur) mér greindari og fróðari gætu sennilega látið móðan mása um kosti og galla þeirrar stefnu að sækjast eftir fallegum listamönnum en ég læt mér nægja að hlusta á músíkina og ef um er að ræða afburða listafólk, þá er hraustlegt og gott útlit ekkert nema bónus sem ber að gleðjast yfir.