Reðursteik, typpagúllas og lóksbúðingur...

Allt er nú til. Meira að segja veitingastaðir sem sérhæfa sig í sérkennilegum sérréttum. Sérréttum sem eingöngu eru matreiddir úr reðrum aðskiljanlegustu dýra. Hvar er nú jafnréttið?

Veitingastaður einn í Kínaveldi sérhæfir sig í slíkum reðurréttum og má þar marga krásina sjá á matseðlinum s.s. sjaldgæfa tígratilla sem kváðu vera sérdeilis stímúlerandi til stórræða í bólinu...

The dish in front of me is grey and shiny.

"Russian dog," says my waitress Nancy.

"Big dog," I reply.

"Yes," she says. "Big dog's penis..."

 

Nancy has brought out a whole selection of delicacies.

They are draped awkwardly across a huge platter, with a crocodile carved out of a carrot as the centrepiece.

Nestling beside the dog's penis are its clammy testicles, and beside that a giant salami-shaped object.

"Donkey," says Nancy. "Good for the skin..."

She guides me round the penis platter.

"Snake. Very potent. They have two penises each."

I did not know that.

The restaurant's gristly menu was dreamt up by a man called Mr Guo. He is 81 now and retired.

After fleeing China's civil war back in 1949, he moved to Taiwan, and then to Atlanta, Georgia, where he began to look deeper into traditional Chinese medicine, and experiment on the appendages of man's best friend.

Apparently, they are low in cholesterol and good, not just for boosting the male sex drive, but for treating all sorts of ailments.

Heimild: BBC 

 

Bon appetit!

Athugasemdir

[Hlynur Þór Magnússon, 9.4.2007 kl. 09:50]

Ljómandi hugmynd varðandi matseðilinn á fyrirhugðum veitingastað á Hinu íslenzka reðasafni. Svo er náttúrlega spurningin um orðskviðinn gamla: Þú ert það sem þú étur.

[Þorvarður Ragnar Hálfdanarson, 10.4.2007 kl. 03:10]

Ertu vitlaus maður!? Éta safngripina?

[Hlynur Þór Magnússon, 12.4.2007 kl. 00:22]

Það var oft groddalegt orðbragðið í vegavinnunni í gamla daga. Ef einhver spurði hvað yrði líklega í matinn, þá var jafnan svarað á þessa leið: Hundsballaglás með kattarláfujafningi. Þetta vandist furðufljótt. Á þessum árum lærði ég djöfuldóm af klámvísum, ýmsum góðum en öðrum harla billegum, eins og gengur, en hræddur er ég um að fátt þess kveðskapar sé enn vistað í minni mínu. Nei, ég átti ekki við að safngripirnir sjálfir yrðu étnir, heldur væri t.d. hundsballaglás á matseðlinum og annað í þeim dúr - í anda staðarins. Matseðill hússins, ef svo mætti segja. Læt ég svo þessari vitleysu lokið!